Na drie jaar Tsjechië zijn we weer terug in Bortelid, Noorwegen. Het was een lange speurtocht om een huis te vinden. Het informatiecentrum, die niet reageerde. Een Nederlands reisbureau die met een compleet andere plaats kwam aanzetten. Uiteindelijk via een soort Noorse marktplaats rechtstreeks bij een particulier een huis gevonden. Niet alleen spannend of alles wel klopt, ook spannend om weer terug te gaan naar onze vertrouwde omgeving. En hoe zit het met onze oude hut? Zaterdagavond komen we aan en alles ziet er goed uit.
Het is zondag 26 februari 2012. Onze oude hut ligt hemelsbreed zo’n 2 km van ons nieuwe huis. We zitten nu op een andere berg. We stappen op onze latten, zoeken de doorgang naar het loipegebied en lopen naar het Noorden. Redelijk vertrouwd leggen we 2,4 km af en komen we bij onze oude hut. De hut staat er nog, zoals we het drie jaar eerder hebben achtergelaten.
Het is mooi weer en eigenlijk een beetje te enthousiast besluiten we om verder af te dalen. We lopen langs het stuwmeer en komen bij ‘de kloof’. In het verleden maakte we de route meestal andersom. Eerst de hoogvlakte op en via de boomgaarde en vervolgens door de kloof naar beneden. Nu dus andersom. De kloof omhoog, door de boomgaarde en uiteindelijk op de hoogvlakte. De pech slaat toe. Ergens in de boomgaarde breekt René zijn ski. Hij loopt nog verder omhoog. Terugglijden lukt toch niet met de uitstekende houtdelen.
Na wat getob staat René boven op de hoogvlakte. De gereedschap zet van Cor komt er aan te pas. De binding schroeven we los en de ski zagen we doormidden. Uiteindelijk blijft er nog een meter ski over. Op dit stuk schroeven we de binding weer vast. Terwijl wij dit doen kijkt René met zijn camera toe. Uiteindelijk kan René weer verder. Op de hoogvlakte gaat het verder prima, een beetje onbalans, maar dat mag de pret niet drukken. Het wordt pas een echte uitdaging om met een lange ski (links) en een korte ski (rechts) van de hoogvlakte af te dalen naar het dal. Een bocht naar rechts (gewicht op linker ski) gaat prima, maar met de bocht naar links heb je toch weinig weerstand met de korte rechterski. Met veel belasting van de beenspieren komt René toch of juist vrij rap beneden. Is deze spierbelasting misschien de oorzaak van de gescheurde spieren op dinsdag? Afijn we zijn nu weer in het dal. Naar de oude hut is het nu nog over een relatief gelijkmatig parcours en aan het einde naar beneden. Naar het nieuwe huis is het nu nog vier kilometer, waarbij zo’n drie kilometers omhoog. Ook nog even zoeken voor de juiste doorgang naar het huis. Op de eerste dag leggen we ruim 19 kilometer af, waarbij we zo’n 275 meter hoogteverschillen hebben overwonnen.
De maandag blijven we wat dichter in de buurt. René gaat met het paar reserve ski’s op pad. We vinden een betere manier om van het huis op de loipe te komen. We zitten nu dichtbij het dal ter hoogte van de stuwdam. Waar we vroeger geen loipes hadden, ligt er nu een geheel parcours. We maken een ronde en lopen aan het einde ook nog een rondje om een berg met allemaal nieuwe huizen. Na 8,3 kilometer zijn we weer thuis.
Dinsdag, het noodlot slaat toe. We dalen af tot achter de dam. René maakt foto’s en verdwijnt uit ons beeld. René realiseert zich dat hij geen spagaat kan en (achteraf) blijkt, dat hij zijn hamstrings heeft gescheurd.
Hij zet door en met veel pijn daalt hij verder af. We maken een verkeerde inschatting. We of een paar hadden beter direct met René rechtsomkeert kunnen gaan, maar René denkt het volgende stuk is een simpel pad. We eten bij de waterval. Na de waterval gaat de weg verder naar beneden. Het pad is ijzig en een enorm zware belasting. We komen in de buurt van Espelid. We bespreken hier de optie om met een paar te stoppen en de rest door te gaan. Vervolgens met een auto de achterblijvers ophalen. Dit betekent wel zo’n drie a vier uur wachten. Al met al zet René door. Nog acht kilometers met een forse klim, een bergmeertje, weer een forse klim, weer een vlakte, nog een klim omhoog, nog een stuk loipe en dan thuis. In totaal leggen we 19 kilometer met zo’n 300 hoogtemeters af. We zijn allemaal moe, maar hebben met name erg veel respect voor het doorzettingsvermogen van René. De volgende dag toont René het gevolg: van bil tot hiel compleet blauw!
Woensdag maken we, zonder René een tocht naar de hoogvlakte en weer terug (19 kilometer). Donderdag willen we de ronde om de skipiste maken. Bij mij slaat de vermoeidheid toe en keren we terug (toch nog 17,6 kilometer).
Vrijdag dalen we af naar de beverdam. Onderweg maken we op de tussenvlakte er een soort driekamp van: speerwerpen met een omgevallen paaltje van de loipe, slalommen zonder stokken, limbodansen. We vervolgen onze weg langs het beekje en komen in de zuidwesthoek van het stuwmeer. Via dezelfde weg weer terug. (Totaal 10,9 kilometer).
Zaterdag weer naar Nederland. René kan naar de fysiotherapeut en is daar nog lange tijd mee bezig.
Tot slot: René zette dinsdag door en heeft de dagen erna niet geklaagd. Hij heeft in het zonnetje gezeten. Een beetje, voor zover dit ging gewandeld. De salade gemaakt. Nogmaals veel respect!